.

.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Παράδοση: τροφός του μέλλοντος


  (Ά μέρος)
Eν αρχή παραπομπή σ’ έναν μύθο του Αισώπου, ας έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν ότι «μύθος εστί λόγος ψευδής εικονίζων την αλήθειαν», ο μύθος εξεικονίζει, υποδηλώνει μια αληθινή κατάσταση.
Πρώτα το αρχαίο κείμενο, για να απολαύσουμε την αειφεγγή προγονική γλώσσα και κατόπιν η νεοελληνική απόδοση:
«Όνος άλας γέμων ποταμόν διέβαινεν. Ολισθήσας δε ως κατέπεσεν εις το ύδωρ, εκτακέντος του αλός, κουφότερος εξανέστη. Ησθείς δε επί τούτω, επειδή ύστερον σπόγγους εμπεφορτισμένος, κατά τινά ποταμόν εγένετο, ωήθη ότι, εάν πάλιν πέση, ελαφρότερος διεγερθήσεται. Και δη εκών ωλίσθησε. Συνέβη δε αυτόν των σπόγγων ανασπασάντων το ύδωρ, μη δυνάμενον εξανίστασθαι, εν τούτω αποπνιγήναι». Δηλαδή: «Ένας γάιδαρος φορτωμένος αλάτι περνούσε ένα ποτάμι, αλλά γλίστρησε κι έπεσε στο νερό. Επειδή έλιωσε το αλάτι σηκώθηκε ελαφρότερος. Χάρηκε μ’ αυτό κι έτσι μια άλλη φορά που περνούσε φορτωμένος σφουγγάρια ένα ποτάμι, σκέφτηκε ότι, αν πέσει πάλι, θα σηκωθεί ελαφρότερος. Πράγματι γλίστρησε σκόπιμα. Τότε όμως τα σφουγγάρια ρούφηξαν το νερό, βάρυναν και ο γάιδαρος πνίγηκε».

Το πάθημα του γαιδάρου, το πάθαμε κι εμείς ως λαός και δεν εννοώ ότι έχουμε κάποια σχέση με το άκακο ζώο. Αν και ο Γ.Σουρής, ποιητής κλαυσιγελώτων, όπως τους ονόμαζαν οι αρχαίοι λέει για τους πολιτικούς: "Ω Ελλάς ηρώων χώρα/τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα".
Κουβαλούσαμε, λοιπόν, ως λαός στους ώμους μας αλάτι. Το αλάτι ήταν και είναι πολύτιμο. Ο Όμηρος το αποκαλεί «θείον» και χαρακτηρίζει βάρβαρους τους λαούς που δεν το χρησιμοποιούν. «Ουδέ θ’ άλασσι μεμιγμένον είδαν έδουσι». (Όδ. Λ, 123) «και ούτε καν αλατισμένο φαγητό τρώνε». «Υμείς εστέ το άλας της γης», εσείς είστε το αλάτι της γης, λέει ο Κύριος στους μαθητές του, όλων των αιώνων. Το αλάτι, παλιότερα, το χρησιμοποιούσαν όπως σήμερα το ψυγείο. Μες στο αλάτι η τροφή δεν σαπίζει. Έτσι είναι και η πίστη του Χριστού, συντηρεί τον κόσμο, τον σώζει και νοστιμίζει την ζωή, της δίνει νόημα. Αλάτι είναι η παράδοσή μας. Τι είναι παράδοση; Σύμφωνα με την ετυμολογία της, παράδοση δεν είναι ό,τι παραλαμβάνει κανείς (αλλιώς θα λεγόταν παραλαβή) αλλά ό,τι θα παραδώσει. (Από το ρήμα παραδίδωμι).
Παράδοση είναι η ζωντανή φωνή των κεκοιμημένων. Δεν είναι στροφή προς το παρελθόν, αλλά τροφή για το μέλλον. "Ελλάδα είσαι γεννημένη από τους πεθαμένους" λέει ο ποιητής Τ. Λειβαδίτης, Ποτάμι είναι οι σειρήνες της καλοπέρασης, της υλοφροσύνης, του εύκολου και άκοπου πλουτισμού, αυτό που λέμε Νέα Εποχή, που θέλει τη ζωή μας να μοιράζεται μεταξύ δύο συσκευών: της τηλεόρασης και του ψυγείου. Να βλέπουμε τι θα φάμε και να τρώμε βλέποντας. Γι’ αυτό και μας ονομάζουν καταναλωτές και όχι πολίτες. Καταναλωτές είναι τα ζώα. Λέει ο άγιος Χρυσόστομος: «Άνθρωπος γάρ εστίν ουκ όστις χείρας και πόδας έχει ανθρώπου, ούδ’ όστις εστί λογικός μόνον, άλλ’ όστις ευσέβειαν και αρετήν μετά παρρησίας ασκεί». (Ε.π. 49, 423).
Βουλιάξαμε σ’ αυτό το ύπουλο ποτάμι, έλιωσε το άλας, χάσαμε και ξεχάσαμε την παράδοσή μας και νιώσαμε ελεύθεροι. Με γλώσσα ανάπηρη - έλεγε σοφός Ρώσος γλωσσολόγος, "όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει"- αφιλόπατροι και, κυρίως, χωρίς την αμώμητο πίστη μας, χωρίς Χριστό και «χωρίς Χριστό, όλα επιτρέπονται», κατά την αειθαλή ρήση του Ντοστογιέφσκι.
Φορτωθήκαμε σφουγγάρια, είχαμε τζιβαϊρικόν πολυτίμητο και πήραμε ασκιά γιομάτ’ αγέρα και κούφια καρύδια, όπως θα έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Όμως, ας μην απελπιζόμαστε. Ένας σύγχρονος γέροντας, ο πατήρ Ανανίας Κουστένης, λέει: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει. Τώρα είμαστε στο ξαπόσταμα». Ποιά είναι η λύση. Να γυρίσουμε πίσω: «Όλα τα έθνη για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που πρέπει να στραφεί πίσω», έλεγε ο σοφός αθηναιογράφος, Δημήτρης Καμπούρογλου. Σ’ αυτό το διαμαντένιο πέλαγος, την παράδοσή μας θα βουτήξω και θα ανασύρω λίγα τιμαλφή και πολύτιμα για να δούμε τι μας πρέπει. Τώρα είμαστε σαν τον άρρωστο, όμως δεν είμαστε μόνοι μας. «Ιδού, ο Χριστός που γέρνοντας/ στου πόνου το κρεββάτι / σου σιάζει το προσκέφαλο / και σε παρηγορά», γράφει ο Σολωμός σ’ ένα εξαιρετικό του ποίημα.
Κατά εποχές κάποιες λέξεις, καταλαμβάνουν πρωτεύουσα θέση στο λεξιλόγιό μας. Τώρα η επίζηλη λέξη είναι η κρίση. Κατ’ εμέ η κρίση, για μας τους Ρωμηούς τουλάχιστον, είναι ένα προσωπείο πίσω από το οποίο βρίσκεται ένα πρόσωπο, ο τωρινός Έλληνας, η σημερινή Ελληνίδα, που νοσταλγούν. Η κρίση για μας είναι μια πολύ οδυνηρή νοσταλγία. Η λέξη νοσταλγία, δεν είναι λέξη ελληνική, το σωστότερο είναι να πούμε ότι μιλάει ελληνικά. Όπως, έλεγε ο μεγάλο Ευρωπαίος φιλόσοφος, Χάιντεγγερ, «αυτό που χωρίζει την ελληνική γλώσσα από κάθε άλλη ανθρώπινη γλώσσα, είναι ότι οι λέξεις δεν παραπέμπουν στα πράγματα, αλλά εικονίζουν τα πράγματα. Απαντά η κάθε λέξη στο ερώτημα «τι εστίν». Νόστος είναι η επάνοδος, η επιστροφή στην πατρίδα, η παλιννόστηση. Άλγος είναι ο πόνος.
Τις «παντρεύει» ωραιότατα αυτές τις δύο λέξεις η γλώσσα μας, και... τι τίκτεται; Η νοσταλγία, ο πόνος, ο πόθος της επιστροφής στην πατρίδα. Παραπέμπω σ’ ένα έξοχο κείμενο του τροπαιούχου νομπελίστα μας ποιητή Γιώργου Σεφέρη. «Όσο προχωρεί ο καιρός», έλεγε το 1936, «και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα· πώς αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό...». Εμείς οι Έλληνες, οι Ρωμηοί, οι Γραικοί, και τα τρία δικά μας είναι-ένα μοιρολόι της Άλωσης της Πόλης, του Ματθαίου, Μυρέων, έγραφε: «Αλλοίμονον, αλλοίμονον στο γένος των Ρωμαίων / Ω! Πώς εκαταστάθηκε το γένος των Ελλήνων / Σ’ εμάς εις όλους τους Γραικούς / να έλθη τούτ’ η ώρα» - την πίκρα, την οδύνη αυτή, την καταργούμε με δύο δυνάμεις: την πίστη και την μνήμη. Το αγιασμένο πετραχήλι του Πατροκοσμά δίδασκε ψυχή και Χριστό. Το ίδιο πράγμα είναι. Πρέπει να βρούμε την ψυχή μας – αν και δεν μου αρέσουν τα «πρέπει», «να γδάρω το πρέπει από το γιώτα και να το φτάσω μέχρι το πι» έλεγε ο Ελύτης – έχουμε χρέος να ανακαλύψουμε πάλι το χρυσοφόρο κοίτασμα της Παράδοσής μας. Κυρίως οι νέοι.
«Να μην βαριέστε το ψάξιμο / και να μην κουράζεστε στο σκάψιμο». Έτσι αποκρίθηκε ο Παλαμάς σε φοιτητική συντροφιά που τον επισκέφτηκε την μεγάλη ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Και μέθυσαν εκείνα τα παιδιά με το «αθάνατο κρασί του ‘21».
Και από αυτό το διαμαντοφόρητο πέλαγος της παράδοσής μας, που φιλοξενεί τα προσανάμματα που εφώτισαν όλη την Οικουμένη θα βγάλω λίγα κοσμήματα από μια περίοδο της ιστορίας μας, που δεν την πολυτιμούμε. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, τότε που έλαμπε το μυστήριον της ευσεβείας, η Πονεμένη Ρωμηοσύνη. Σήμερα δεν ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή, όπως έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκις; Όπως και τότε έτσι και τώρα οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι μας μέμφονται ότι δεν είμαστε απόγονοι Ελλήνων. Όταν κάποτε ένας Φράγκος ρώτησε τον Σεφέρη «μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή» απάντησε:
«Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισέ με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τον Παπαφλέσσα και ένιωθε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του Θεανθρώπου».
Και να ‘ταν μονάχα οι ξένοι; Έχουμε και τους δικούς μας Γραικύλους της σήμερον, όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης. Ένας παλιός θυμόσοφος επίσκοπος έλεγε για κάποιους μεταμοντέρνους εκκλησιομάχους «αν δώσεις μια οδοντογλυφίδα σε έναν Νεοέλληνα, ιδίως απ’ αυτούς που ξεκινά το επίθετό του με το "παπά", τότε στα δόντια του θα ανακαλύψεις ψίχουλα από τα πρόσφορα, που έφαγε και μεγάλωσε η οικογένειά του»

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΕΡ ΚΑΣΠΕΡ

Walter Kasper

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
Ο Γερμανός Βάλτερ Κάσπερ το 2005 χειροτονήθηκε Καρδινάλιος, ενώ απο το 2000 ήταν πρόεδρος της Παπικής επιτροπής για την ενότητα των Χριστιανών. Μ’αυτό το αξίωμα τον γνωρίσαμε δίπλα στον Ζηζιούλα, να ελίσσεται για την προσαρμογή του Ορθοδόξου δόγματος, στις παπικές απαιτήσεις πρωτείου και αλάθητου.
            Υπήρξε επιφανής θεολόγος, εκφραστής των αναγκαίων δογματικών αλλαγών, που αποφασίστηκαν στην δεύτερη Βατικάνειο σύνοδο, για να εκμοντερνιστούν οι αρχές της Λατινικής Εκκλησίας, και ο βασικός συντελεστής των διαλόγων που ξεκίνησαν με τις άλλες ομολογίες.
Και όμως ο Κάσπερ, όπως και ο Ζηζιούλας, όπως και ο Πάπας που τον διόρισε δέν είναι κάν Χριστιανός. Γι’αυτόν οι μαρτυρίες των Ευαγγελιστών δέν έχουν ιστορική αξία, και έτσι και ο Ιησούς Χριστός δέν ήταν Θεός και ανεκηρύχθη Θεός μόνον εξαιτίας της πίστης σ’αυτόν των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. Ακόμη και τα θαύματα είναι επινοήσεις. Ο Ιησούς δέν είναι παρά ο Μεσσίας και όχι ο αληθινός Υιός του Θεού, και εξέφρασε μόνον την ιδέα πώς ο Θεός φανερώθηκε και επικοινώνησε με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο στην ιστορία του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν μόνον ένας άνθρωπος, όπως ακριβώς τον μεταχειρίστηκε και η πρωτόγονη Εκκλησία, η οποία δέν πίστεψε ποτέ ούτε στην Ανάσταση του Ιησού. Ο Ιησούς έζησε τόσο ριζικά την πίστη του κενώνοντας τον εαυτό του απο το δικό του «Εγώ Θεός», προσφέροντας δώρο τον εαυτό του στον Πατέρα, ώστε ο Πατέρας τον έκανε μέτοχο της παντοδυναμίας του.
Όλα αυτά και πολλά άλλα που θα δούμε στην συνέχεια, περιέχονται στο βασικό κείμενο του Κάσπερ: «Ιησούς ο Χριστός». Jesus der Christus. Matthias-Grünewald-Verlag, Mainz 1974

Όλες οι αιρέσεις του Ζηζιούλα και των Οικουμενιστών περιέχονται στα κείμενα και στις θέσεις του Κάσπερ, αποδεικνύοντας πώς οι Έλληνες σήμερα δέν είναι ικανοί να δημιουργήσουν ούτε αιρέσεις. Τα κείμενα και η αλαζονεία του Κάσπερ, όπως και του Ζηζιούλα αποτελούν την αποθέωση της επιστήμης της Θεολογίας. Μίας δημιουργικής Θεολογίας, απελευθερωμένης απο την Εκκλησία, και θεραπαινίδος της εξελίξεως. Οι οπαδοί της είναι όλοι άθεοι. Σ’αυτόν τον αθεϊσμό μετέχει σήμερα το σύνολο σχεδόν του κλήρου της Ορθοδοξίας.     
            Έτσι λοιπόν ο Α-θεος, η κεφαλή των ενωμένων Εκκλησιών μορφοποιείται ήδη στα κείμενα των μοντέρνων Θεολόγων.
            «Μπορούμε να μιλήσουμε για μία πίστη του Ιησού; Στην πρός Εβραίους 12,2 έχουμε ένα κείμενο το οποίο μιλά ξεκάθαρα για μία πίστη του Ιησού. Γνωρίζουμε όλοι μας μία πίστη η οποία μετακινεί βουνά, ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε για μας. Ο Ιησούς είναι απολύτως βέβαιος πώς ο Θεός τον ακούει και αυτή του η πίστη μετέχει της παντοδυναμίας του Θεού, αυτή η πίστη είναι η ύπαρξη του Θεού σε μας. Είναι μία μετοχή λοιπόν στον Θεό, η πίστη. Αυτός ο Ιησούς δέν είναι τίποτε καθ’εαυτός, αλλά είναι το πάν απο τον Θεό και για τον Θεό. Είναι λοιπόν η κενή μορφή,ο ανοιχτός χώρος της αγάπης του Θεού που μεταδίδεται. Η δωρεά του Ιησού στον Πατέρα προϋποθέτει την μετάδοση του Πατρός στον Ιησού. Η Χριστολογία που ακολούθησε δέν είναι τίποτε άλλο απο την ερμηνεία και την μετάφραση αυτού που βρίσκεται κρυμμένο στην υπακοή και στην υιϊκή προσφορά του Ιησού. Αυτό που έζησε ο Ιησούς πρίν το πάσχα, εκφράστηκε στην συνέχεια οντολογικά μετά το πάσχα».
            Πρός Τιτον 1,10: Διότι υπάρχουν πολλοί ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και συσκοτισταί του νού. Μάλιστα εκείνοι που προέρχονται απο Ιουδαίους, οι οποίοι πρέπει να αποστομώνωνται.
«Τα θαύματα, συνεχίζει ο Κάσπερ, είναι ανιστορικές διηγήσεις. Είναι δομημένα, στα Ευαγγέλια, με ανάλογο τρόπο με εκείνων της αρχαιότητος. Και τονίζει δέ, πώς πολλά θαύματα μπορούν να ερμηνευθούν σαν έργα του Δαίμονος».
ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.
Είναι περίεργο επίσης για τον Κάσπερ, ότι κανένα Ευαγγέλιο της Κ.Δ. δέν αναφέρει ότι κάποιος είδε τον Χριστό να ανασταίνεται. Οι ομολογίες των Ευαγγελίων είναι μαρτυρίες που δημιουργήθηκαν απο λαό που πίστευε.
(ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΛΩΝΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ. ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ. Σήμερα ο Κύριος ανακρίνεται και καταδικάζεται απο τους διαδόχους των Εβραίων, τους νέους Αρχιερείς, Κάσπερ, Ζηζιούλα, Βαρθολομαίο).
ΑΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ....Τον Βαραββά...Τον Βαραββά!
Δέν υπήρξε επίσης ποτέ και καμμία Ανάληψη, λέει ο σύγχρονος Καϊάφας, καθότι δέν υπήρξε ποτέ κάποια κάθοδος ή ενσάρκωση.
Και το καλύτερο! Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες της Ιστορικής Θεολογίας, μπορούμε ελεύθερα να αποκαταστήσουμε τον Νεστόριο. Ο οποίος αρνήθηκε την Θεία κυοφορία τής Παναγίας και το Αειπάρθενο της γεννήσεως του Κυρίου, όπως ακριβώς και ο δικός μας Γιανναράς, ο οποίος υπολογίζεται ακόμη σαν Χριστιανός απο τους μοντέρνους οπαδούς του!
Μ’αυτόν τον Αντίχριστο έγιναν συμπροσευχές, συλλείτουργα, τέθηκαν τα θεμέλια της μελλοντικής αγάπης που θα μας αγκαλιάσει ίνα ώσιν εν. Αυτός ο νέος Θεός λατρεύεται ήδη στα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, βοήθεια μας. Πώς λέει ο Ιγνάτιος Βόλου; Ο γλυκούλης του Αντιχρίστου; Η Εκκλησία είναι λόγος και δέν μπορεί να αρνηθεί τον διάλογο! Ιγνάτιε, ο διάλογος με τον Εωσφόρο είναι η υπέρτατη αμαρτία. Η σωτηρία μας είναι πόλεμος, δέν είναι κατανάλωση μεζέδων στους μπουφέδες.
Και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που παρερμηνεύουν απολύτως την ύβρι και το ψεύδος του Οικουμενισμού! Δέν γνώριζε ο Πάπας την αντίχριστη πίστη του Κάσπερ, όταν τον ανακήρυττε Καρδινάλιο; Γιατί βεβαίωσε τους πιστούς πώς η εκλογή του Κάσπερ ήταν ένα πολύτιμο δώρο. Απο ποιόν; Για ποιόν; Και όμως έφτασε να τον φορτώσει και με τον τίτλο του πρίγκιπος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας.
Δέν είναι όλα ξεκάθαρα; Συνεχίστε Χριστιανοί να κοινωνάτε απο τους Αντίχριστους! Να δούμε πώς θα ξεπλυθείτε!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

«ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΩΤΗ»


Σχόλιο γιά το βιβλίο πού θά διαβάσετε:
Πρόκειται γιά ἀπάντηση στήν κριτική καί σέ ὁρισμένες ἀπό τίς θέσεις πού περιέχονται στό βιβλίο τοῦ Πρωτοπρ. Ἰωάννου Διώτη: «Ἡ θεολογική τραγωδία τοῦ Ναυπάκτου Ἰεροθέου», Ἀθήνα 2008.
Ἐκτός ἀπό τίς ὑβριστικές ἐκφράσεις γιά τόν Μητροπολίτη κ.Ἰερόθεο καί τόν μακαριστό γέροντα Σοφρώνιο Ζαχάρωφ – ἀνάρμοστες γιά τήν γραφίδα χριστιανοῦ, καί πολύ περισσότερο πρεσβυτέρου τῆς Ἐκκλησία- στό βιβλίο τοῦ π.Ἰωάννου Διώτη περιέχονται ἐπιπλέον θεολογικά καί ποιμαντικά λάθη ἐπικίνδυνα γιά τούς ἁπλούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι ἀνεξέταστα τό διάβασαν ἤ θά τό διαβάσουν.

 ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΩΤΗ [ΕΙΣΑΓΩΓΗ]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ  ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ π.ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΩΤΗ [1]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ [2]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΤΩΧΕΙΑ» ΚΑΙ «ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΟΣ ΜΑΣ» [3]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ [4]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη» [4ΟΝ ΜΕΡΟΣ]
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ [4α]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ [4β]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη» [4β ΜΕΡΟΣ]
ΑΣΕΒΕΙΣ ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟΨΕΙΣ [5]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη» [5ον ΜΕΡΟΣ]
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ [5Α]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ [5B]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη» [5B ΜΕΡΟΣ]
ΑΝΘΡΩΠΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ [6]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ [6Α]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
ΠΕΡΙ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΥΓΧΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ  [6Β]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
 ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ... [7]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»
 ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ἡ ἰδέα τοῦ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» [8α]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Περί τῆς προσευχῆς τῶν ἐγγάμων [8β]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Περί καθαρότητος ψυχῆς καί σώματος [8γ]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ἡ δράση στόν κόσμο καί ἡ ἐσωτερική προσευχή [8δ]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ἡ «βαθεῖα μετάνοια» καί ἡ ποιμαντική διακονία [8ε]
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ἡ ὑπερβολή στήν νηστεία πρόσκομμα στήν προσευχή
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ἡ παρθενία καί ἡ ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου [8ζ]
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ: Ὁ Ἐπίσκοπος στήν σύγχρονη ἐποχή [8η]
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»
«ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» ΚΑΙ  «ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰωάννη Διώτη»

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη: «Σχόλια σέ μιά θεολογική τραγωδία. Ἀπάντηση στόν π. Ἰ. Διώτη»

Ακούστε ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε κλίκ στην εικόνα)

Ακούστε  ΡΑΔΙΟ ΦΛΟΓΑ ( κάντε  κλίκ στην εικόνα)
(δοκιμαστική περίοδος )